Acaba aklımdan geçen herşeyi yazabilir miyim?
Saçma ak bu ne lan böyle. Derken yazmaya devam ediyorum. Bugün
iş konuştum bişeyler anlattım. İnsanları manipüle etmekten nefret ediyorum. Kendimi
suçlu hissediyorum. Hayata dair hiçbir felsefem yok aslında. Yani var biraz ama
onu da bitirmek istiyorum. Zihnimi tamamen sıfırlamak, sıfırdan başlamak
istiyorum. İster misiniz?
Canlandırabilirsen gözlerinde hoş birşey olduğunu
göreceksin. Berrak bir aydınlık düşünsene. Ter temiz.... cem karacanın hep
kahır şiirinde tasvir ettiği sahne aklıma geliyor.
Şimdi gel sarıl, sarıl bana kınalım.
Gök kubbenin altında orda da beraber
Çok şükür diyerek yeniden başlamanın hayali,
Hasretimin çölünde sanki bir pınar gibi...
Yeniden başlamayı ister mi her insan yoksa ben mi
memnuniyetsizim diye düşünüyorum.
Çöküş kelimesi beliriyor aklımda bir an için. Neden
bilmiyorum. Karanlık tozlu bir harabe...
Herşeyi yazınca anlamlı birşey çıkmıyor sanki ortaya. Ama sanki
anlamlı da...
Bilmiyorum. Hiç birşey bilmiyorum ak. Boşluktayım ne
olduğumu bilmiyorum. İçimden bir ses bildiğimi ama reddettiğimi söylüyor. Ama
bu ses içimden mi geliyor yoksa içime saklanan sinsi mor bir dumandan mı?
Şimdi, tam şuan karar verdim ki yazacaklarımla insanları
etkilemeye çalışmayacağım. Birşey için değil işte yazacağım sadece. Belki
milyonları sürüklerim peşimdenJ
Siktir lan...
Bırak gelsin üzerine bırak benliğin gelsin. İşte bu o türden
bir cümle. Havalı olmaya çalışan salak bir cümle. Havalı da olmak istemiyorum. Nihayetinde
sadece huzur istiyorum. Bunu istiyor olmamı da tam kabullenebilmiş değilim. Yani
hep göz önünde olmayı hayal ederdim. Ne bileyim. Şimdi hepsi saçma gereksiz
geliyor. Oh demek istiyorum sadece. Dinginlik istiyorum. Bitsin istiyorum. Hayat
bu yönüyle çok saçma bir kapan. Şimdi şunu düşündüm acaba yazım yanlışlarını da
mı düzeltmesem. Bunlara mı takılsam.
Bugünün konusuna gelirsek. O kadar sıradan, o kadar sakin, o
kadar hiç olmak istiyorum ki...
Zaten mesele olmak yada olmamak değil mi.
